"Elə ki, Allah onlara Öz fəzlindən əta etdi, xəsislik göstərdilər, arxa çevirib üz döndərdilər.”
Mədinədən olan yoxsul bir müsəlman (Sələbə ibn Hatəb) var-dövlət sahibi olmaq üçün Peyğəmbərdən (s) dua istədi. Həzrət buyurdu: "Şükrünü yerinə yetirə biləcəyin az mal, şükrünü yerinə yetirə bilməyəcəyin çox maldan üstündür. "Sələbə dedi: "Əgər Allah əta etsə, bütün vacib haqları ödəyəcəyəm.” Həzrət Peyğəmbər (s) həmin şəxs üçün dua etdi və o, var-dövlət sahibi oldu. Onun işi o qədər artdı ki, hətta cümə və cəmiyyət namazına gələ bilmədi. Zəkat yığan məmur onun yanına gedib müraciət etdikdə belə dedi: "Biz müsəlman olmuşuq ki, cizyə ödəməyək!”
Fəxr-Razi deyir: "Sələbə öz əməlindən peşman oldu və öhdəsinə düşən zəkatı həzrət Peyğəmbərin (s) hüzuruna gətirdi. Amma həzrət bu zəkatı qəbul etmədi.
Bəli, insan bilmir ki, onun məsləhəti, xeyiri haradadır. Bu səbəbdən də bəzən öz zərərinə olan bir şey istəyir. Agah insan isə Allahın verdikləri ilə kifayətlənir.
Bu ayənin Allahla peymana əməl etməmək mövzusu ilə bağlı oxşarı "Əraf” surəsindədir: "Onlar hər ikisi Allaha dua etdilər ki, əgər onlara layiqli bir övlad verilərsə, Allaha şükür edərlər. Elə ki, saleh övlad verildi, Allaha şərik qoşdular, peymanı yaddan çıxardılar.”
1. İnsan naşükür və vəfasızdır.
2. Fəqirlik və sıxıntı halında edilən əhdə və verilən sözə bir o qədər də etibar yoxdur.
3. Ləyaqət və tutum olmadıqda ilahi nemətlər insan üçün bədbəxtlik gətirir. Yalnız insanı süquta uğratmayan var-dövlət dəyərlidir.
4. Dünyaya bağlılıq insanı bədbəxt edir. Zəkat və sədəqə ödəməkdə xəsislik göstərən kəs addım-addım dindən uzaqlaşır.